Traject juni 2014 tot maart 2015:
de strijd om het best mogelijke leven

Op onze reis naar een leven op een hoger bestaansniveau met een hogere levenskwaliteit voor iedereen, zijn we (als mensheid) inmiddels aangekomen op dat hogere bestaansniveau. De kwaliteit van het leven zit echter nog op het oude bestaansniveau.
Dat betekent dat we nu de beschikking hebben over mogelijkheden die aanwezig zijn op dit hogere niveau van bestaan; mogelijkheden die niet tot onze beschikking stonden op het lagere niveau van leven waar we vandaan komen. Deze nieuwe mogelijkheden (die grotendeels nog ontwikkeld moeten worden) moeten goed worden afgestemd op onze huidige manier van leven zodat een geleidelijke overgang plaats kan vinden zonder dat het dagelijkse leven ernstig verstoord wordt.
Na een grondige transformatiefase, waarbij het hele leven in lijn is gebracht met het leven op het hogere bestaansniveau, zijn we nu in de transitiefase beland.

De weg die we volgen is erop gericht dat we steeds meer mogelijkheden om het leven vorm te geven en te beleven kunnen ontwikkelen en gebruiken. We benutten alle mogelijkheden die door het natuurlijke evolutieproces worden gegenereerd en stemmen deze mogelijkheden optimaal op elkaar af; mogelijkheden van onszelf, van anderen en van het geheel. Hierdoor wordt het 'best mogelijke leven' gaandeweg steeds beter voor iedereen.
Voordat we deze weg zijn ingeslagen zaten we op een route die leidde naar een leven op een steeds lager niveau met een steeds minder wordende kwaliteit van leven. Dat kwam doordat mogelijkheden om ons leven vorm te geven niet tot ontwikkeling werden gebracht en ontwikkelde mogelijkheden weer werden vernietigd, omdat we betere mogelijkheden dachten te zien. We keken daarbij niet naar de samenhang tussen alle mogelijkheden.

Hoewel we als collectief (via individuen) de weg naar boven zijn ingeslagen, zijn er op individueel niveau nog steeds mensen die, om diverse redenen, blijven volharden in het vormgeven van een niet-passend leven; zich wel of niet bewust van de schade die dat aanricht aan het eigen leven, de levens van anderen en het leven als geheel. Iedereen groeit en ontwikkelt zich op zijn of haar eigen manier en op het eigen tempo. Het leven is tenslotte de beste leerschool. Het moet daarom mogelijk zijn om het leven uit te proberen zonder dat dat blijvende schade geeft aan het eigen leven, dat van anderen of aan het leven als geheel. In het verleden was dat niet goed geregeld, maar in de transformatieperiode zijn wat aanpassingen gedaan aan de levensplannen die dat mogelijk moeten maken.

In het verleden was het mogelijk dat iemand zich andermans mogelijkheden toe-eigende om te gebruiken ten behoeve van zichzelf, desnoods ten koste van de ander. Hierdoor zijn alle wegen met elkaar verstrengeld geraakt waardoor we collectief (de mensheid als geheel) op de weg naar beneden zijn terecht gekomen.
In de afgelopen jaren is deze verstrengeling ongedaan gemaakt en zijn alle individuele wegen duidelijk afgebakend en daardoor voor iedereen duidelijk zichtbaar. Daar waar wegen van individuen elkaar kruisen is het niet meer mogelijk om het leven vorm te geven en te beleven via mogelijkheden die niet op elkaar zijn afgestemd.
Dat betekent dat mensen die hun best mogelijke leven binnen een op elkaar afgestemd geheel willen vormgeven hier niet meer van afgehouden kunnen worden door anderen. Voor de mensen die een niet-passend leven willen vormgeven en beleven, is zo'n kruispunt van wegen altijd een mogelijkheid om de keuze te maken een leven te gaan leven en ervaren dat het beste past binnen het geheel. Hiermee wordt ieders keuze gerespecteerd en wordt ieders levensweg ondersteund, waardoor iedereen is ingebed in het geheel zonder dat een individuele keuze een ongewenste invloed heeft op de ontwikkeling van het leven als geheel.

Oplossingen tbv het herstel van 'verloren' mogelijkheden

Door de verstrengeling van wegen is een onbalans ontstaan in de beschikbare mogelijkheden op individueel niveau. In juni 2014 hebben we als mensheid de keuze gemaakt om deze onbalans te herstellen.
(zie: 'afstemmen beschikbare middelen voor de korte, middellange èn lange termijn')

Een citaat uit die tekst:
"Aan de ene kant zijn we middelen en mogelijkheden om ons best mogelijke leven vorm te geven en te (be)leven verloren, aan de andere kant hebben we middelen en mogelijkheden verzameld die niet bijdragen aan ons best mogelijke leven. Het zou mooi zijn als we de verloren mogelijkheden kunnen compenseren met oplossingen die gecreëerd kunnen worden met die middelen en mogelijkheden die 'overcompleet' zijn!"

Door dit te doen, herstellen we mogelijkheden die we op ons pad naar beneden zijn kwijt geraakt. We lopen dan als het ware eerst een stukje terug naar waar we vandaan kwamen, waardoor we op een hoger punt komen, een punt met meer mogelijkheden. Van daaruit is een beter 'beste leven' mogelijk omdat er dan weer meer mogelijkheden zijn om het leven vorm te geven en te beleven. Ik noem dat proces 'terugdraaien', omdat we als het ware de negatieve gevolgen van het volgen van een 'verkeerd' pad uitwissen. ('Verkeerd' is in dit geval: niet in lijn met het best mogelijke leven binnen een op elkaar afgestemd geheel aan mogelijkheden.)

Bij het vormgeven van de nieuwe collectief gekozen route ben ik problemen tegen gekomen, maar ook verrassende wendingen.

De problemen hadden onder andere te maken met mensen die ervan overtuigd waren dat de weg alleen maar naar beneden gaat (kan gaan). De overtuiging is dat, vooral wanneer je een bepaald punt gepasseerd bent, de mogelijkheden alleen maar minder worden maar nooit meer. Elke inspanning om de weg naar boven in te slaan wordt vanuit dat perspectief gezien als zinloos. Hierdoor zullen deze mensen niet (snel) bereid zijn om mee te werken. Sommigen gaan zelfs de strijd aan om zichzelf en/of anderen te beschermen tegen zinloze activiteiten die het leven in hun ogen alleen maar onaangenamer en moeilijker maken maar nooit beter. 
Wat daarbij ook niet helpt is dat de 'klim naar boven' in het begin erg zwaar is, omdat de mogelijkheden om het leven vorm te geven en te beleven tot een minimum zijn gedaald. Gaandeweg worden, via zinvolle gerichte inspanningen, de mogelijkheden weer hersteld en kunnen nieuwe mogelijkheden worden ontwikkeld waardoor de weg naar boven steeds makkelijker wordt. Door de juiste ondersteuning is het mogelijk de inspanning te verlichten waardoor de weg minder zwaar wordt.

De persoon (hierna te noemen: 'hoofdpersoon') waarmee ik op dat moment werkte om de nieuwe collectief ingeslagen route te kunnen realiseren had ook die overtuiging, evenals de mensen in de omgeving die deze persoon konden ondersteunen en die nodig waren om het best mogelijke leven van deze persoon werkelijkheid te laten worden.
Iemands best mogelijke leven realiseren is een gezamenlijke inspanning die via co-creatie tot stand komt. Dat is lastig als de mensen die daarvoor nodig zijn een totaal ander idee hebben van wat dat 'best mogelijke' leven is. De juiste strategische aanpak is dan nodig om ervoor te zorgen dat toch de juiste dingen gedaan (kunnen) worden en om te voorkomen dat de weg naar boven geblokkeerd wordt en om ervoor te zorgen dat deuren geopend worden waarachter de weg naar boven verder gaat.

Op een gegeven moment had ik alle mogelijkheden in die situatie benut en waren we in een stabiele toestand terecht gekomen die langzaam leidde tot verbetering. De verbeteringen werden zelfs al door sommige mensen opgemerkt! Het was echter duidelijk dat het een langdurig proces zou worden en er waren nog bepaalde mogelijkheden die duidelijk niet optimaal functioneerden, maar waarvan de oorzaak niet duidelijk was of niet duidelijk genoeg om de juiste actie op in te zetten. Hierdoor kon geen gerichte actie genomen worden om ook deze mogelijkheden te optimaliseren en stagneerde de voortgang enigszins.
Toen kwam een verrassende wending!

Er gebeurde iets onverwachts op een onbewaakt moment. Iets wat leek op een verslechtering van de mogelijkheden en de kwaliteit van het leven. Iets wat een totale onderbreking veroorzaakte in het leven van de hoofdpersoon. Door de gebeurtenis werd die tijdelijk uit de eigen leefomgeving gehaald, maar ook uit de invloedssfeer van de mensen die de hoofdpersoon tot dan toe ondersteunden maar die ervan overtuigd waren dat alles in het leven nu eenmaal bergafwaarts gaat. Deze mensen zagen deze gebeurtenis wel als een 'bewijs' van hun overtuiging. Als zij betrokken zouden zijn geweest bij deze gebeurtenis, dan zouden ze zeker beslissingen hebben genomen die geleid zouden hebben tot een definitieve verslechtering in de levenskwaliteit van de hoofdpersoon.
Het liep echter anders ......

De gebeurtenissen die volgden ontwikkelden zich in het begin zelfstandig zonder dat iemand daar een keuze in had. Alle (nieuwe!) betrokkenen volgden gewoon het proces dat gaande was. Ook ik kon in het begin niets doen. Als er vragen waren hoefde ik alleen de feiten te noemen en dan werden vanzelf de juiste keuzes gemaakt. Ik heb het proces dus wel een beetje begeleid en gestuurd, maar veel druk hoefde ik niet uit te oefenen om het de juiste richting op te sturen (bergopwaarts!). Heel anders dan in de maanden daarvoor.

Tijdens dit proces bleek de aanvankelijk gekozen (standaard) oplossing te leiden tot een nieuw probleem. Er bleek een verborgen gebrek te zijn dat nu opeens aan het licht kwam. Omdat de standaardoplossing niet voldeed moest een nieuwe oplossing bedacht worden waarmee dat verborgen gebrek kon worden verholpen. Deze oplossing leidde ertoe dat de kwaliteit van de mogelijkheden van de hoofdpersoon opeens op een hoger niveau kwamen dan vóór de onverwachte gebeurtenis! Als het verborgen gebrek in de oude situatie na verloop van tijd aan het licht zou zijn gekomen door verdere degeneratie van de bewuste mogelijkheid, dan zou nooit voor deze oplossing gekozen zijn maar dan zou de verslechtering van de levenskwaliteit die dit tot gevolg zou hebben gehad, geaccepteerd zijn als een onvermijdelijk gevolg van het steeds minder worden van mogelijkheden in de loop van de tijd.
Omdat hier sprake was van een modificatie aan een bestaande mogelijkheid moest de persoon, die we nog steeds begeleidden naar het best mogelijke leven, leren omgaan met de aangepaste (herstelde verloren) mogelijkheid en deze integreren binnen de overige mogelijkheden. Dit nam enige tijd in beslag en vond plaats buiten de eigen leefomgeving en zonder inbreng van de ondersteunende mensen in de eigen leefomgeving.

In deze periode ging de kwaliteit van de mogelijkheden om het eigen leven vorm te geven en te beleven met sprongen vooruit. Oplossingen, die waren ingezet op de weg naar beneden om het leven met minder mogelijkheden toch enigszins leefbaar te houden, waren hierdoor niet meer nodig. Dit leidde weer tot een grotere zelfstandigheid om het eigen leven vorm te kunnen geven en te beleven (naar eigen inzicht). Daardoor was de hoofdpersoon minder afhankelijk van de ondersteunende mensen in de eigen leefomgeving en dat verkleinde weer hun invloed op de kwaliteit van het leven van de hoofdpersoon.

Toen de hoofdpersoon weer terug kwam in de eigen leefomgeving kon het eigen leven hervat worden op een duidelijk hoger niveau van bestaan. Het 'best mogelijke leven' was veel beter dan vóór de onverwachte gebeurtenis. Dit geweldige resultaat hadden we nooit kunnen bereiken zonder deze verrassende wending.

Verrassende wendingen komen voort uit het feit dat we als individu zijn ingebed in een geheel dat streeft naar een hogere levenskwaliteit;
een geheel dat de 'snelste route naar het best mogelijke leven' ondersteunt.

Ik had verwacht dat de mensen die alleen de weg naar beneden kenden, nu het resultaat zouden zien van de inspanningen die nodig waren om de weg naar boven te kunnen nemen. Ik dacht namelijk dat deze mensen geen ontwikkeling konden waarnemen als deze stap voor stap verloopt, maar wel als die ontwikkeling ineens met een grote sprong gaat.
Dat bleek een vergissing.
Mensen die alleen de weg naar beneden kennen hebben blijkbaar een bepaald beeld in hun hoofd. Een beeld van hoe de ontwikkeling op de weg naar beneden verloopt en dat maakt ze blind voor de werkelijke situatie. Ze gaan uit van een soort standaard verloop van het leven. Achteraf bleek dan ook dat deze mensen gedurende het proces buiten de eigen leefomgeving wel degelijk hebben geprobeerd om invloed uit te oefenen en bij te sturen in de richting van een leven met een slechtere levenskwaliteit. (Niet opzettelijk slechter, natuurlijk, maar vanuit de overtuiging dat ze de beste oplossingen voor ogen hebben.)
Ik had daar niets van gemerkt, omdat deze mensen daarover niet met mij communiceerden of overlegden. Wat ik wel had gemerkt was dat er ineens buiten mij om iets in gang werd gezet dat duidelijk een 'oplossing' was die past in de weg naar beneden. Door alle zeilen bij te zetten en alle feiten nogmaals te benoemen kon ik dit initiatief weer terugdraaien, waardoor alle acties weer leidden tot het best mogelijk leven.

Wat was hier aan de hand?
Door de onverwachte gebeurtenis leken de twee tegengestelde wegen opeens dezelfde richting op te gaan, omdat de weg naar het best mogelijke leven heel even bergafwaarts ging. Dit gaf de illusie dat de kwaliteit van het leven weer op een nieuw dieptepunt was aangeland. Dit was echter niet het geval. De 'stap terug' was noodzakelijk om de nodige momentum te creëren om over het 'dode punt' heen te kunnen komen waarop we zaten. Door een paar stappen terug te doen kon voldoende vaart worden gemaakt om over dat punt heen te komen om zo op een hoger niveau terecht te komen.
Vanwege deze vaart was het niet meer mogelijk om de weg naar beneden af te laten buigen.

Wat hier dus heel duidelijk te zien was, was dat iedereen de intentie heeft om het 'best mogelijke' leven vorm te geven. Er is alleen een ander idee en inzicht over wat het best mogelijk is. 
Het 'best mogelijke' leven bij afnemende mogelijkheden wordt steeds minder, onder andere doordat oplossingen die erop gericht zijn het leven zo aangenaam mogelijk te houden het verlies aan mogelijkheden verder in de hand werken.
Het 'best mogelijke' leven bij toenemende mogelijkheden wordt steeds beter doordat mogelijkheden optimaal worden gebruikt en herstelde mogelijkheden weer nieuwe mogelijkheden genereren.
Een nòg beter leven wordt mogelijk wanneer de onderweg verloren mogelijkheden worden vervangen door nieuwe oplossingen.

Het is de kunst om je open te stellen voor een beter leven dan je voor mogelijk had gehouden. Dan kan je alle mogelijkheden die er zijn benutten en werk je toe naar het werkelijke best mogelijke leven voor iedereen.

VERKEERD GERICHT NATUURLIJK TALENT

Het idee dat iemand, naar eer en geweten, toewerkt naar een 'best mogelijk' leven waarin de mogelijkheden om het leven vorm te geven en te ervaren, en daarmee de kwaliteit van het leven, steeds minder worden in plaats van meer en die daarvoor bereid is een strijd te voeren met iemand die een 'best mogelijk' leven wil vormgeven dat steeds beter wordt in plaats van slechter, bleef me bezig houden.
Wat dreef die mensen?

De kracht waarmee ze hun doel proberen te bereiken doet vermoeden dat hier een natuurlijk talent achter zit. Bij nader onderzoek bleek dit inderdaad het geval.
Het gaat om talenten die bedoeld zijn om je te helpen om je eigen levenspad te kunnen volgen, je eigen ontwikkel- en leertraject, ondanks allerlei krachten uit de buitenwereld die je een andere richting op willen laten bewegen. En om anderen daarbij te ondersteunen.
Deze natuurlijke talenten, die geactiveerd worden in situaties waarin ze waarde kunnen toevoegen, zijn in de loop van het leven, tijdens de ontwikkeling van het talent, echter los komen te staan van waar ze voor bedoeld zijn. De talenten worden niet meer getriggered door situaties waarin iemand ongewenst van het eigen pad gehaald dreigt te worden door druk van buitenaf, maar worden bewust ingezet in situaties die lijken op een situatie uit het verleden waarin het talent spontaan werd geactiveerd maar wat toen verkeerd is geïnterpreteerd. 

Bijvoorbeeld het talent om een 'wils-conflict' te herkennen. Een conflict tussen wat iemand zelf wil en wat een ander van diegene wil.
Dit talent is nuttig om te voorkomen dat iemand tegen zijn of haar wil in gaat doen wat een ander wil waardoor hij of zij van het eigen pad getrokken wordt waardoor het eigen ontwikkel- en leertraject niet kan worden vormgeven.
Het talent kan echter tegen iemand gaan werken als het verkeerd gericht is waardoor mensen die hun pad willen volgen juist van hun pad af getrokken worden door inzet van het talent! 
Dat kan als er puur gekeken wordt naar wat de persoon zelf wil en wat een ander van die persoon wil. Dan wordt geen onderscheid gemaakt tussen wat iemand wil van een ander voor zichzelf (iets onttrekken) en wat iemand wil van een ander voor diegene zelf als onderdeel van diens pad (iets toevoegen).

In de hierboven beschreven situatie was een innerlijk 'wils-conflict' aanwezig bij de hoofdpersoon.
Deze wilde namelijk wèl heel graag het best mogelijke leven leven, maar dacht (net als de mensen die ondersteuning verleenden) tegelijkertijd dat het hoogst haalbare al bereikt was en dat het alleen maar minder kon worden en dat je niets anders kon dan je bij dat feit neerleggen. Waarom zou je je inspannen?
De acties die noodzakelijk waren om de beschikbare mogelijkheden te optimaliseren werden dan ook wèl uitgevoerd maar onder protest.
De hoofdpersoon wilde beide wegen vormgeven en deed dat ook ........ via verschillende personen.
Dit innerlijke conflict, dat via 'twee gezichten' naar buiten toe werd getoond, leidde ertoe dat ook aan de buitenkant een conflictsituatie ontstond omdat de ene groep de weg naar boven wilde realiseren en de andere groep de volgens hen onvermijdelijke weg naar beneden. Hierdoor kwam de hoofdpersoon zelf in een spagaat terecht en werd door de tegengestelde krachten uit elkaar getrokken. 
 
Dit fenomeen zie je overal in de wereld. Overal waar conflictsituaties zijn. Bij 'hoofdpersoon' Oekraïne is dat bijvoorbeeld duidelijk te zien. Een innerlijk conflict wordt via twee gezichten naar de buitenwereld getoond, waardoor degenen die die persoon (of dat land in dit geval) zo goed mogelijk willen ondersteunen met elkaar in conflict komen. 
Als je dit dan niet in de gaten hebt dan kan de hoofdpersoon verscheurd worden door de tegengestelde krachten van buiten en tegelijk kan het conflict zich verplaatsten naar degenen die de hoofdpersoon ondersteunen waardoor het probleem opeens los komt te staan van het innerlijke conflict van de hoofdpersoon maar wordt verplaatst naar de ondersteuners van de hoofdpersoon die opeens als 'tegenstanders' tegenover elkaar komen te staan. In plaats van de hoofdpersoon een beter leven te bezorgen, wordt de hoofdpersoon slachtoffer van de zelfgecreëerde strijd.

Dit is een bijzonder ongewenste situatie die om een goede oplossing vraagt.
Dat een natuurtalent op de verkeerde manier kan worden ingezet heeft te maken met de ontwikkeling van dat talent. Een natuurtalent is meestal al vroeg in het leven aanwezig zonder dat iemand dat weet en het wordt getriggered in bepaalde situaties. De eigenaar van het talent gaat het talent dan automatisch gebruiken en leert gaandeweg dàt het een talent is, waar het voor bedoeld is en hoe en in welke situaties het het beste kan worden ingezet. Tijdens dit traject kunnen overtuigingen ontstaan waardoor het talent op de verkeerde manier wordt ingezet.
Om te voorkomen dat een talent kan worden ingezet in situaties waardoor precies het tegenovergestelde wordt bereikt dan waarvoor het talent bedoeld is, is een aanpassing nodig van de levensplannen. In de levensplannen kunnen deze situaties worden uitgesloten. In het geval dat er sprake is van een innerlijk conflict, dan is alleen het creëren van de weg naar boven een optie. Het creëren van de weg naar beneden valt niet binnen de mogelijkheden.
Dat betekent dat er weliswaar minder situaties zullen zijn waarin het talent ge-oefend kan worden, maar het betekent ook dat het talent altijd wordt toegepast in situaties waarvoor het bedoeld is waardoor het altijd het gewenste resultaat zal hebben.
Dit versnelt bovendien het bewustwordingsproces met betrekking tot het eigen natuurtalent.

Vragen? Stuur een e-mail