Vanaf nu bouwt iedereen aan het beste leven dat mogelijk is binnen een multidimensionaal functionerend geheel

Vanaf begin januari ben ik op zoek naar de snelste route naar het best mogelijke leven voor iedereen binnen een multi-dimensionaal functionerend geheel. Mijn geest brengt ideeën naar voren en ik werk die ideeën uit en onderzoek of ze haalbaar zijn binnen de bestaande fysieke wereld.

Met 'best mogelijk' bedoel ik:
optimale ontwikkeling en gebruik van ieders lichamelijke en geestelijke (potentiële) mogelijkheden en van de (potentiële) mogelijkheden om het eigen leven te kunnen leven en om te kunnen bijdragen aan de ontwikkeling en het gebruik van de (potentiële) mogelijkheden van anderen binnen de samenleving waarvan het individu deel uit maakt, afgestemd op elkaar en passend binnen het leven als geheel. Een ontwikkeling en gebruik dat is afgestemd op ieders ontwikkelingsniveau waardoor die ontwikkeling en het gebruik van de mogelijkheden optimaal wordt ondersteund, waarbij rekening wordt gehouden met ieders persoonlijke voorkeuren.
Voor een goed begrip:
voor iedereen is het 'best mogelijke leven' weer anders. Voor de één zal het zijn om geluk en harmonie te ervaren in alles wat je doet, voor een ander zal het de voldoening zijn van het overwinnen van moeilijkheden vanuit je eigen kracht, voor weer een ander zal het de uitdaging zijn om iets te creëren dat nog nooit gecreëerd en ervaren is, en zo heeft ieder zijn eigen 'best mogelijke' leven.

In januari kreeg ik eerst het idee aangereikt om te beginnen met onderwijsvernieuwing. Ik zag dat dit ervoor zou kunnen zorgen dat nieuwe kinderen direct hun best mogelijke leven zouden kunnen gaan leven, dat leek inderdaad de snelste weg. Bij nadere beschouwing zaten er veel haken en ogen aan dit idee. Er waren wel mogelijkheden, maar ook veel uitdagingen en de vraag waar ik mee bleef zitten was de vraag wat er zou gebeuren als deze kinderen in de 'oude' samenleving zouden komen. Zouden ze wel een plek hebben? Zo niet, zou de samenleving dan ontwricht raken omdat die plekken niet opgevuld zouden worden? Zo ja, zijn deze kinderen in staat om de samenleving van binnenuit te veranderen?
Door deze vraag wees ik het idee af. Nee, beginnen met onderwijsvernieuwing was niet haalbaar.

Daarna kreeg ik het idee aangereikt om dan te beginnen met het vernieuwen van de hele samenleving over de volle breedte. Onderwijs zou daar dan ook in meegenomen worden. Ik onderzocht dat idee en kwam tot de conclusie dat dat haalbaar was en beschreef dit idee in de tekst van juni 2013 'Bewust zijn van de samenhang tussen de diverse lagen (dimensies, aspecten) van je leven'
Ik bleef echter weer met een vraag zitten, alleen was ik me daar niet van bewust. Ik accepteerde deze vraag als een gegeven. (Ik nam genoegen met minder dan het best mogelijke!) Mijn geest zag mijn vraag echter heel scherp, zocht er een antwoord op en kwam met een nieuw idee voor een nog snellere route naar ons best mogelijke leven.
Namelijk het idee dat iedereen, ieder individu, vanaf nu kan gaan werken aan de ontwikkeling van een nieuw leven, een leven dat is gebaseerd op de mogelijkheden van het multi-dimensionale geheel in plaats van alleen maar op de mogelijkheden van de fysieke dimensie.
Tot nu toe had ik de mogelijkheden van de fysieke dimensie als uitgangspunt genomen, de mogelijkheden om vanuit de fysieke dimensie te kunnen groeien naar een multi-dimensionale samenleving. De verandercapaciteit was daarbij afhankelijk van de individuen die al op een multi-dimensionaal niveau functioneerden, waarmee deze individuen in feite een (te) grote verantwoordelijkheid kregen opgelegd in het verandertraject.  

De vraag die ik had en waaruit bleek dat het vernieuwen van de samenleving over de volle breedte niet de snelste route was, was de vraag hoe lang mensen een afwijkend leven kunnen volhouden. Deze mensen bewegen binnen een smalle bandbreedte tussen een acceptabel leven en een onacceptabel leven, doordat ze vasthouden aan hun gewoontes. Ik had dat in het volgende plaatje in beeld gebracht:

Het gedrag van deze mensen neemt ook de hele samenleving mee in die zigzag-beweging tussen een acceptabele en een onacceptabele samenleving en dat heeft dan weer gevolgen voor individuen die binnen die samenleving hun best mogelijke multi-dimensionale leven willen leven.
Het effect van de beweging van de samenleving op het leven van deze individuen had ik onderschat, omdat daar een oplossing voor is op individueel niveau. Deze oplossing is echter niet bij iedereen bekend en/of niet iedereen is in staat die oplossing toe te passen.
Met het nieuwe idee dat mijn geest heeft bedacht wordt deze oplossing voor iedereen op een onbewust niveau beschikbaar en tegelijk wordt de zigzag-beweging al op individueel niveau gestopt, binnen het eigen leven, waardoor het individuele leven geen zigzag-beweging meer kan veroorzaken bij de samenleving. Iedereen beweegt alleen nog maar richting het best mogelijke leven binnen een multi-dimensionaal geheel, terwijl het niet meer mogelijk is om van richting te veranderen richting een onacceptabel leven op het moment dat het leven weer de status 'acceptabel' heeft bereikt. Bovenstaand plaatje wordt dan:

Door de mogelijkheden van het multi-dimensionale geheel als uitgangspunt te nemen, in plaats van de mogelijkheden van de fysieke wereld, wordt het mogelijk om de individuen die al bewust op een multi-dimensionale manier functioneren te ontlasten. Deze individuen kunnen dan in volledige vrijheid hun beste leven vorm gaan geven en leven. De oplossingen, die deze individuen in hun individuele pad moesten inbouwen om hun beste leven te leven binnen een samenleving die dat niet ondersteunt, kunnen nu worden verplaatst naar het collectieve niveau. Hierdoor werken deze oplossingen voor iedereen en vormen ze het kader waarbinnen het individuele leven, op de best mogelijke manier, geleefd kan worden.

Het nieuwe idee

De manier waarop het leven georganiseerd is en het ontplooien van het leven van binnenuit, zoals ik die beschreven heb in mijn tekst van juni 2013, zijn de basis voor het nieuwe idee. Het leven ontplooit en ontwikkelt zich vanuit de kern, vanuit de ziel van het leven. De individuele mens ontstaat uit de ziel van het collectieve leven van de Aarde. Het plan voor het leven dat mogelijk is voor dat individuele mens ontstaat tegelijk en bevindt zich in de ziel van ieder individu. Vanuit het collectieve leven ontstaat dus individueel leven dat een plan bij zich draagt dat alle potentiële mogelijkheden bevat voor het leven van dat individu.
(Zie plaatje hieronder)

Het plan voor ieder individu bevat alle mogelijkheden voor het optimaal ontplooien en ontwikkelen van het individu zelf en voor de mogelijkheden van dat individu om het leven vorm te geven en te leven en daarnaast bevat het alle mogelijkheden die de ontwikkeling van dat individu en zijn of haar mogelijkheden optimaal moet ondersteunen.
Dit plan is samengesteld op basis van de fysieke mogelijkheden van het individu dat een deel(tje) is van de fysieke mogelijkheden voor het collectieve leven op Aarde (de rode cirkels) en de ideeën en concepten die met de fysieke mogelijkheden van het individu gerealiseerd kunnen worden als onderdeel van de te realiseren ideeën en concepten voor het totale leven op Aarde gebaseerd op de totale fysieke mogelijkheden voor leven op Aarde (de paarse cirkels). Alle mogelijkheden voor dat individuele plan liggen dus gecodeerd in het groene cirkeltje en vormen een deel van het plan voor het totale leven op Aarde. Gezien over de tijd bevat het plan voor het totale leven op Aarde alle mogelijkheden voor de hele levensduur van de Aarde en het deelplan voor een individu bevat alle mogelijkheden voor de levensduur van dat individu.

Met deze constructie is het probleem van de verdeling van de beschikbare mogelijkheden van de Aarde ook verlegd van het individu naar collectief niveau. Ieder individu heeft precies die materie tot zijn of haar beschikking dat past binnen het leven als geheel, zowel nu als naar de toekomst toe.
Tijdens mijn zoektocht door alle dimensies voor de evaluatie van het nieuwe idee stuitte ik op het bewustzijn (geest) van de eerste mens 'Adam'. Of eigenlijk kwam hij verhaal halen, want hij voelde zich in zijn rechten aangetast door mijn ontwerp en hij was er helemaal niet zeker van dat door het beheer van het levensplan bij de ziel te leggen zijn 'eerstgeboorterecht' wel zou worden gerespecteerd. En dan zou hij tekort komen. Hij kon niet beschikken over alles en dus kwam hij tekort.
Als eerste mens stond de hele Aarde tot de beschikking van Adam. Of toch niet? Stond misschien alleen maar tot de beschikking van Adam wat hem toe-viel, zoals een appel die van een boom valt, plus misschien wat Eva met Adam wilde delen van wat haar toe-viel?
De pitjes in de appel stonden overigens voor de toekomstige mogelijkheden en hielden een belofte in dat Adam - en zijn nageslacht - ook in de toekomst niets tekort zou komen. Dat wat ons toe-valt heeft de mogelijkheden voor de toekomst in zich. Adam had dit principe echter nooit begrepen. Hij wilde over alles, zowel de huidige als de toekomstige mogelijkheden en ook over alle mogelijkheden van Eva, naar behoefte kunnen beschikken.
(Tussen haakjes, dit was de eerste keer sinds ik werk aan deze ontwerpen dat iemand die het niet eens is met wat ik doe een dialoog met me aangaat! Dat vind ik een geweldige positieve ontwikkeling.)

Een nieuw collectief leertraject

Het nieuwe idee komt ook voort uit de wens om zo snel mogelijk met het nieuwe collectieve leertraject te beginnen, omdat we het oude collectieve leertraject met succes hebben afgerond.
Op collectief niveau is alles geleerd wat er te leren viel over de onafhankelijke ontwikkeling van de geest, de ziel en de mens. De beste manier om de losse onderdelen te ontwikkelen, zodat die ontwikkeling leidt tot een soepele integratie, is bekend. Zoals alles in het leven wordt ook de collectieve les vormgegeven en geleerd via de ervaringen van individuen. Nu de collectieve les is afgerond en er niets meer te leren is over het onderwerp 'onafhankelijke ontwikkeling van de delen', is er voor individuen niets meer te ervaren wat bij kan dragen aan dat leertraject. Alles is al bekend.
Deze kennis wordt nu op onbewust niveau toegepast door het op te nemen in het collectieve plan voor het leven als geheel, waardoor alle individuen 'onbewust bekwaam' zijn op dit gebied en het de basis vormt voor het volgende leertraject.
Het volgende leertraject gaat over het ontwikkelen, leren gebruiken en inzetten van je mogelijkheden binnen een geïntegreerd geheel. De nadruk ligt hierbij op samenwerken, samen creëren, samen het beste uit onze mogelijkheden halen.
Hoe werkt het? Hoe werkt het niet? Hoe werkt het het beste? 

Ook de individuen die nog de aparte delen onafhankelijk aan het ontwikkelen zijn dragen bij aan dit leertraject. Daarvoor is het wel nodig dat deze ontwikkeling valt binnen de afgestemde mogelijkheden. Via het nieuwe idee wordt dat bereikt. Bekende problemen bij een bepaald stadium in de ontwikkeling worden soepel en ongemerkt opgelost waardoor ieder individu gewoon door kan gaan met zijn of haar ontwikkeling in lijn met het nieuwe plan.

De samenstelling van het plan

We zitten nu met de situatie dat het plan voor het eigen leven niet met de geboorte is meegegeven en actief is waardoor het leven dat zich ontvouwt perfect past binnen de mogelijkheden van het leven als geheel, maar dat het plan nu per direct moet worden samengesteld en in werking moet treden bij iedereen die nu al op aarde leeft en die zijn leven tot nu toe geleefd heeft op basis van de mogelijkheden van de fysieke dimensie.
Dat is een heel andere situatie dan dat het plan vanaf de geboorte actief is. We hebben namelijk te maken met een leven dat (voor de meeste mensen) niet volledig in lijn is met de mogelijkheden zoals die beschikbaar zijn volgens het plan, de mogelijkheden in een multi-dimensionaal geheel, omdat er geen koppeling met het plan mogelijk was en de mens aangewezen was om te handelen op eigen inzicht vanuit het beperkte fysieke perspectief.
Hierdoor hebben we een afwijkend, niet in het originele plan voorkomend, uitgangspunt voor onze fysieke (potentiële) mogelijkheden en in het plan zal een verandertaject moeten worden ingebouwd waarmee we zo snel mogelijk weer op het oorspronkelijke plan terug kunnen komen.

Hoe ziet het plan voor je best mogelijke leven vanaf de huidige situatie eruit? Onderstaand plaatje geeft denk ik een goede indruk van hoe het plan is samengesteld. De rode schuine lijnen aan de rechterkant laten zien dat het afwijkende leven wordt afgebouwd. De paarse schuine lijn en de donkerrode schuine lijn aan de rechterkant geven aan dat onbenutte mogelijkheden en ongerealiseerde ideeën, die bij kunnen dragen aan het best mogelijke leven, alsnog worden ontwikkeld. Hieronder valt ook het herstellen en verbeteren van mogelijkheden die nu en in de toekomst nodig zijn maar die niet (meer) optimaal functioneren.

Het leven dat tot nu toe is gerealiseerd staat vast en is daarmee verleden geworden. Dat leven loopt door tot in het heden, het NU. Dit is de fysieke wereld zoals we die vandaag kunnen waarnemen. In het NU komen we, via de uitvoering van een actie, van het verleden naar de toekomst.
(Merk op dat dit actiegebonden is en niet tijdgebonden. Er zijn wel deadlines in de tijd, maar die zijn ook weer het gevolg van een actie of acties.)
De actie is gepland door de ziel en gebaseerd op de ideeën van de geest en ook de mogelijke uitkomsten zijn bekend bij de geest. De individuele mens voert de actie uit en realiseert daarmee één van die mogelijke uitkomsten. Door deze actie veranderen de mogelijkheden voor de toekomst.
Hierbij heeft een mens de mogelijkheid om af te wijken van het plan van zijn of haar ziel. Er is dus geen sprake van voorbestemming of voorbeschikking, maar van het naar keuze gebruik maken van de mogelijkheden die je hebt.
Het is de uitdaging van de collectieve ziel om de mogelijkheden die een individueel mens ziet (vanuit het perspectief van de fysieke dimensie), maar die niet vallen binnen de op elkaar afgestemde mogelijkheden, te leren kennen zodat daarmee rekening kan worden gehouden en de geest de ideeën en concepten kan aanpassen op de nieuwe mogelijkheden.
Het plan wordt in overeenstemming gebracht met de mogelijkheden en niet andersom.

Het collectieve plan speelt een grote rol. Deze wordt beheerd door de collectieve ziel. Ieder individueel plan, en daarmee de beschikbare keuzemogelijkheden voor ieder individu, valt binnen de kaders van het collectieve plan. Het gedrag en de gewoontes van mensen worden opgenomen in het collectieve plan en de collectieve geest komt met ideeën en concepten die rekening houden met dat gedrag en die gewoontes. Oplossingen voor beperkend gedrag zijn daardoor direct voor iedereen beschikbaar.
In het collectieve plan wordt op die manier de weg vrij gemaakt zodat iedereen zonder belemmeringen zijn of haar leven kan ontplooien, ontwikkelen en leven volgens het individuele plan. Het individu kan zich dan volledig gaan richten op de uitvoering van het eigen plan en hoeft niet eerst een traject door om de uitvoering van het plan binnen de fysieke wereld mogelijk te maken.

In de fysieke dimensie leeft het idee dat het verleden alleen maar bestaat uit 'dat wat is gerealiseerd'. Vanuit het perspectief van meerdere dimensies zijn echter ook de in het verleden onbenutte mogelijkheden en de daardoor niet-gerealiseerde ideeën en concepten zichtbaar die nu nog ontwikkeld, uitgewerkt en gerealiseerd kunnen worden. Of deze mogelijkheden ontwikkeld kunnen worden is afhankelijk van de vraag of er in de toekomst vraag naar is (voorziet de mogelijkheid in een toekomstige behoefte?) en van de vraag of nu beschikbaar is, vanuit de gerealiseerde wereld, wat nodig is om deze toekomstige mogelijkheden te ontwikkelen.

Een mens werkt dus enerzijds aan het ontwikkelen van mogelijkheden waar in de toekomst vraag naar is terwijl hij of zij ontvangt van anderen wat daarvoor nodig is, en levert tegelijk aan anderen wat die nu nodig hebben om hún mogelijkheden waar in de toekomst vraag naar is te ontwikkelen.
Dit is een essentieel verschil met het oude leven.
Daar keken we eerst naar wat we tekort kwamen en dan keken we hoe we dat tekort konden aanvullen. Als ergens veel vraag naar was (veel tekort) gingen we dat ontwikkelen en leveren, want daar konden we dan weer voldoende geld mee verdienen om te leven (want geld kwamen we altijd tekort!).

Dus: de belangrijkste focus ligt niet meer op het aanvullen van huidige tekorten, maar op het ontwikkelen van toekomstige mogelijkheden.   

Het plan voor het nieuwe leven begint met een analyse van het huidige leven van ieder mens. Daarbij wordt beoordeeld wat in lijn is met het 'best mogelijke' multi-dimensionale leven en wat daarvan afwijkt.
Wat in lijn is daar kan op worden voortgebouwd. Dit wordt geïntegreerd in het 'best mogelijke' leven.
Wat afwijkt moet (zorgvuldig) worden afgebouwd en opgeruimd.
Wat direct weg kan wordt meteen opgeruimd en is dan niet meer beschikbaar,
wat nog van waarde is kan worden uitgenut en gebruikt in de overgangsfase,
wat nog wel werkt maar niet optimaal moet misschien op een aangepaste manier worden gebruikt tot het vervangen kan of moet worden,
wat nog wel werkt maar niet op een voor iedereen veilige manier is niet meer beschikbaar, maar kan vervangen worden door een betere en veiligere oplossing. Deze oplossingen zijn beschikbaar.
Dan wordt gekeken naar de onbenutte mogelijkheden en naar de met die mogelijkheden te realiseren ideeën en concepten en wat er nodig en beschikbaar is om die te ontwikkelen als die in de toekomst nodig zijn.

Hiermee ligt de basis van het plan vast. Alle mogelijkheden voor de toekomst zijn nu bekend. De uitvoering kan beginnen.

De uitvoering van het plan

Het plan, dat alle mogelijkheden bevat die leiden tot het 'best mogelijke leven', kan worden uitgevoerd wanneer die ene mogelijkheid bekend is die wordt beoordeeld als 'beste mogelijkheid die op dit moment gerealiseerd kan worden in de fysieke wereld'.
Voor alle duidelijkheid: het gaat dan om de eerstvolgende set keuzemogelijkheden. Als die ene keuze, de beste vanuit het perspectief van de gecombineerde dimensies, gerealiseerd is in de fysieke wereld, dan komen er weer nieuwe keuzemogelijkheden. Het uitkiezen van de 'best mogelijke optie' gaat dus stap voor stap, omdat achter iedere keuze weer een netwerk aan mogelijkheden is en iedere actie, in lijn met het plan of afwijkend daarvan, invloed heeft op de beschikbare mogelijkheden.

Het vinden van die ene beste mogelijkheid is een proces op zich. Het is de verantwoordelijkheid van de individuele ziel om via het vormgeven en aanbieden van ervaringen erachter te komen wat vanuit het perspectief van de mens de beste mogelijkheid is. Het is de verantwoordelijkheid van de geest om het idee of concept vorm te geven dat het beste past bij de individuele mens. Dit gaat ook weer in samenwerking met de ziel, die ook de juiste ervaringen moet vormgeven die de mens nodig heeft om een idee of concept te kunnen evalueren en het beste idee of concept te kunnen uitkiezen.  
Zoals ik eerder aangaf bevindt niet alleen de mens maar ook de bijbehorende ziel en geest zich in een bepaald stadium van ontwikkeling. Dat heeft invloed op hoe wordt omgegaan met het bepalen van de 'beste keuze'.
Daar is in het collectieve plan rekening mee gehouden. In feite leiden alle mogelijkheden naar een best mogelijk leven. Dit schept een veilig kader om te leren samen te creëren door rekening te houden met elkaar. 

Er is een zorgvuldige voorbereiding nodig om te komen tot het best mogelijke leven. Tijd is hier geen factor van belang. Wèl de zorgvuldigheid van het bepalen van de beste mogelijkheid.

Wat kan je verwachten als je leven nu niet in lijn is met je beste leven?
Je komt dan in het veranderingstraject waarin mogelijkheden worden afgebouwd of hersteld en onbekende mogelijkheden worden ontwikkeld.
Hoe ga je dat ervaren? Wat ga je daarvan merken?

Er zijn verschillende manieren om te komen van het oude leven naar het nieuwe leven. Ook daar heb je een keuze in. Je hebt echter niet de mogelijkheid om mogelijkheden te blijven gebruiken die niet in lijn zijn met je beste leven in de toekomst. Wèl kan je steeds opnieuw proberen om mogelijkheden te gebruiken die niet in lijn zijn met je best mogelijke leven en daarmee kan je je groei naar je best mogelijke leven vertragen. Je kunt ook kiezen om niets te doen omdat geen van de mogelijkheden je bevallen. Ook daarmee vertraag je je groei naar je best mogelijke leven.

Op mijn vraag, tijdens de evaluatie van het nieuwe idee, hoe mensen het gaan ervaren dat er mogelijkheden worden afgesloten kreeg ik een serie van drie opeenvolgende ervaringen waarmee ik deze vraag kon beantwoorden.
Wat mij opviel aan die ervaringen was dat ik hulpdiensten nodig had om weer verder te kunnen. Deze hulpdiensten konden me niet alleen weer op weg helpen, maar konden me ook voorzien van advies over een betere oplossing.

Waar ik een onveilige mogelijkheid gebruikte, die door anderen misbruikt kon worden om er persoonlijk voordeel uit te halen, kon ik geen toegang meer krijgen. Ik werd in dat geval min of meer gedwongen om hier een betere en voor iedereen veiligere oplossing te gaan gebruiken die binnen ieders plan viel.
Tegelijk wordt hiermee dus de mogelijkheid afgesloten voor anderen die een oneigenlijk gebruik van deze mogelijkheid wilden maken. Voor deze personen was deze mogelijkheid een 'sluiproute' en ze worden dus geconfronteerd met het feit dat die route opeens is afgesloten. Hierdoor worden ze gedwongen om de mogelijkheden te gaan gebruiken die wèl binnen de plannen vallen, maar die ze niet willen gebruiken omdat ze de makkelijke sluiproute verkiezen boven hun (lastiger ogende) eigen pad.
Overigens is hier ook het collectieve pad op aangepast. Hindernissen op het pad moeten worden voorkomen. Het leven moet blijven stromen en benodigdheden moeten op het juiste moment in de juiste hoeveelheid beschikbaar komen waardoor mensen geen behoefte hebben aan het nemen van een sluiproute.
(Het feit dat mensen alleen maar van hun eigen mogelijkheden gebruik maken zorgt al voor een betere doorstroming, omdat gebruik en beschikbaarheid dan op elkaar zijn afgestemd.)

Waar ik een mogelijkheid gebruikte die niet meer optimaal functioneerde vanwege ouderdom en slijtage werd ik weer op weg geholpen, maar ik werd wel met de neus op de feiten gedrukt en kreeg daarmee de boodschap dat ik een mogelijkheid gebruikte die niet meer optimaal functioneerde omdat die mogelijkheid aan het eind van de levensduur was gekomen. Het was een mogelijkheid die vervangen moest worden en er was nog wat ruimte in de tijd om die vervanging uit te stellen.
Hier had ik een keuze. Direct vervangen? Het onderdeel vervangen dat niet meer goed werkte? Of blijven gebruiken maar op een aangepaste manier zodat het nog werkt voor mij zolang het nog kan en vervanging echt noodzakelijk is?

De derde mogelijkheid is een mogelijkheid uit het gezamenlijke leven (de samenleving) die al in de afbouwfase zit omdat er een betere oplossing onderweg is die nog in ontwikkeling is en nog niet klaar is voor gebruik. Die mogelijkheid heeft voor mij nog waarde en die waarde kan ik nog benutten, totdat de nieuwe oplossing geschikt is voor gebruik, voor het vormgeven van mijn leven volgens mijn plan.   

Geleidelijk, en voor de meeste mensen vrijwel onmerkbaar, groeien we toe naar ons beste leven.
Maar wel via de snelst mogelijke route.

Vragen? Stuur een e-mail