Optimaal benutten van de multidimensionale mogelijkheden
voor het oplossen van knelpunten,
door de menselijke ideeën als uitgangspunt te nemen

Het eerste deel van onze nieuwe reis zit erop. We hebben onze richting bepaald. Onze keuze voor de vormgeving voor ons (collectieve) nieuwe leven is gemaakt. We staan nu aan het begin van het traject dat een vervolg is van die keuze. Dit traject heeft zijn eigen keuzemogelijkheden, zowel op collectief als op individueel niveau.

Hoe is die keuze tot stand gekomen?

Stap 1

Aan deze collectieve keuze lag een wens ten grondslag. De wens dat nieuwe kinderen zo snel mogelijk in volledige vrijheid hun nieuwe leven kunnen gaan vormgeven. Aan de vele initiatieven die mensen ontplooien op het gebied van onderwijsvernieuwing is te zien dat er veel knelpunten worden ervaren bij het gebruik van het onderwijssysteem. Dit is dus echt een wens die leeft binnen de fysieke dimensie.

Deze vele initiatieven zijn het gevolg van ideeën die een gevolg zijn van individueel ervaren knelpunten. Deze individuele ideeën zijn bedoeld om deze zelf ervaren knelpunten uit het systeem te halen zodat anderen die knelpunten niet meer hoeven te ervaren. Al deze ideeën en initiatieven zijn gericht op het repareren van het bestaande systeem, niet op vernieuwing van het hele systeem.
De focus vanuit menselijk perspectief ligt op het oplossen van knelpunten (daar waar het systeem tekortschiet) en niet op het optimaal afstemmen van (potentiële) mogelijkheden.  

De collectieve wens om er zo snel mogelijk voor te zorgen dat nieuwe kinderen hun nieuwe leven in volledige vrijheid kunnen gaan vormgeven, sluit dus aan bij de wens op menselijk niveau om de individueel ervaren knelpunten uit het onderwijssysteem te halen. 

Het eerste idee dat daaruit volgde was daarom onderzoeken of al deze knelpunten kunnen worden opgelost via de vernieuwing van het onderwijssysteem als geheel.
Een logisch idee, omdat kinderen tenslotte eerst moeten groeien, zich ontplooien en ontwikkelen voordat ze hun mogelijkheden kunnen gebruiken. Het onderwijssysteem is bedoeld om kinderen daarbij te ondersteunen. Door de groei-beperkende knelpunten uit het onderwijssysteem te halen zouden kinderen in staat moeten zijn om hun volledige potentieel aan mogelijkheden te ontwikkelen.

Stap 2

In de dimensie van de Ziel wordt de verbinding gelegd van individu met het geheel, van individuele ervaring met de collectieve ervaring en van verleden naar toekomst.

In de collectieve ervaring is op dit moment in de tijd een duidelijk verschil tussen verleden en toekomst.
Het verleden wordt gekenmerkt door ervaringen met een afzonderlijke ontwikkeling van de individuele delen, terwijl de ervaringen in de toekomst ervaringen zullen zijn van ontwikkeling van individuen binnen een geïntegreerd geheel.
De individuele ervaringen met het onderwijssysteem en de daarbij ervaren knelpunten zijn ervaringen die zijn opgedaan in het verleden, binnen de context van een afzonderlijke ontwikkeling van de delen. Deze ervaringen geven informatie over hoe het onderwijssysteem de ontwikkeling en groei van de individuen ondersteunt, wat werkt wel, wat werkt niet en hoe kan je het werkend maken, wat leidt tot een soepele integratie van de delen tot een werkend geheel en wat niet.

De individueel ervaren knelpunten zijn niet allemaal terug te voeren op beperking in de mogelijkheden om zich volledig te kunnen ontwikkelen.
Er zijn ook knelpunten die te maken hebben met het ontwijken van uitdagingen in de eigen ontwikkeling.
Dit zijn geen knelpunten maar leerpunten die een noodzakelijke stap zijn in de individuele ontwikkelingsweg. Het individu probeert dan de eigen ontwikkeling te sturen omdat hij of zij opziet tegen deze ervaringen. Deze ervaringen worden dan blokkades. Het individu zoekt sluiproutes om langs dat leerpunt te komen. Dit is echter onmogelijk, omdat de uitdaging zit in het eigen gedrag. Het individu stagneert de eigen groei door deze actie(s).
In de menselijke dimensie is dit verschil tussen een groei-beperkend knelpunt in het onderwijssysteem en een blokkade in de persoonlijke ontwikkeling niet (goed) te zien. Dat heeft tot gevolg dat mensen soms onder het mom van onderwijsvernieuwing hun sluiproutes vorm willen geven waarbij ze anderen vragen hen daarbij te helpen. Dat heeft een averechts effect. De groei stagneert en de afwijking van het eigen plan wordt groter.
In de dimensie van de ziel is dit echter overduidelijk, omdat het individuele leerplan hier wordt beheerd.
Hier, in de dimensie van de Ziel, kan dan ook de splitsing gemaakt worden tussen ervaringen die van waarde zijn voor het collectieve plan waardoor dat plan kan worden aangepast en verbeterd en ervaringen die waarde hebben voor het individuele plan dat op die ervaringen kan worden aangepast.
Deze maskering van de eigen blokkades door ze het label 'knelpunt in het onderwijssysteem' te geven is een complicerende factor voor een totale vernieuwing van het onderwijssysteem.
Dit was één van de redenen waarom het idee om te beginnen met de vernieuwing van het  onderwijssysteem werd afgewezen.

Deze complicerende factor geldt overigens voor alle ondersteunende systemen in de samenleving.
Daarom is vernieuwing in alle ondersteunende systemen binnen de samenleving een risico zolang geen verschil kan worden gemaakt tussen gedragsblokkades en knelpunten in de systemen.

Op zielsniveau is dat onderscheid dus wel te maken.
Knelpunten worden veroorzaakt door een onverwacht obstakel op het eigen pad dat geen onderdeel is van de ervaringen die nodig zijn voor de eigen ontwikkeling en die een negatieve invloed hebben op die ontwikkeling. Voor deze knelpunten moeten oplossingen bedacht worden waardoor ze geen invloed meer hebben op de eigen ontwikkeling. Deze oplossingen worden eerst op individueel niveau gevonden en kunnen daarna worden opgenomen in het collectieve plan zodat anderen geen belemmering ervaren en er ook geen individuele oplossing voor hoeven te vinden.
Blokkades zijn belemmeringen die hun oorsprong hebben in het eigen gedrag die onderdeel zijn van de eigen ontwikkelingsweg, bijvoorbeeld veroorzaakt door bepaalde overtuigingen of omdat men nog moet leren omgaan met de eigen nieuwe mogelijkheden. De obstakels die op het pad verschijnen zijn onderdeel van het eigen plan en bieden een mogelijkheid om de invloed van het eigen gedrag te ontdekken en een andere aanpak te kiezen zodat dergelijke situaties geen probleem meer vormen.
Door sluipwegen te creëren, buiten het eigen plan om, in een poging het obstakel te omzeilen of te vermijden, kunnen dan weer knelpunten veroorzaakt worden in de ondersteunende systemen waardoor onverwachte obstakels verschijnen op de paden van anderen.

Vanwege het belang van dit onderscheid tussen knelpunten en blokkades is het concept uitgewerkt dat ik heb beschreven in de tekst van juni 2013. Volgens dit concept is de bijdrage aan de samenleving via ondersteunende systemen en wat iemand nodig heeft uit de samenleving om die bijdrage te kunnen leveren al in aanleg aanwezig.

Tot op dit punt ligt de focus op het oplossen van knelpunten. Dat komt omdat de wensen en ideeën van de fysieke dimensie, als losse dimensie, als uitgangspunt zijn genomen. Het ontwerp van juni 2013 is een gevolg van die focus op knelpunten.
Nu de fysieke dimensie is opgenomen en geïntegreerd in het multidimensionale geheel, kan de focus verschuiven van het oplossen van knelpunten naar het ontwikkelen van mogelijkheden.
Via de dimensie van de Ziel kunnen zo de wensen uit de fysieke wereld op een hoger plan gebracht worden waardoor betere oplossingen kunnen worden gevonden voor het wegwerken van bestaande knelpunten.

Stap 3

In de dimensie van de Geest kan het concept dat is voort gekomen uit de vorige stap nu als basis gebruikt worden om de mogelijkheden en de daarmee gerelateerde behoeften uit te werken. Dit resulteerde in het nieuwe idee dat iedereen zich vanaf nu op individueel niveau gaat ontwikkelen richting zijn of haar best mogelijke leven.

Dit idee werd mogelijk door de diverse oplossingen voor knelpunten van individueel niveau naar het collectieve niveau te verplaatsen en op te nemen in het collectieve plan.
Niet alleen de nieuwe kinderen kunnen daardoor in volledige vrijheid hun beste leven vormgeven, maar iedereen die dat wil kan dat. Dit is dus echt het beste idee waarmee de wens dat nieuwe kinderen zo snel mogelijk in volledige vrijheid hun nieuwe leven kunnen gaan vormgeven. gerealiseerd kan worden.
Het uitgewerkte concept van dit idee is te vinden in de tekst van juli 2013.

Nu kunnen we ons gaan bezighouden met de invulling van dat concept.

Wat wil je: een slecht bedacht verhaal leven of toch liever de best mogelijke werkelijkheid?

Voordat ik invulling kon gaan geven aan mijn individuele plan, wilde mijn Geest er eerst zeker van zijn dat ik ook echt het best mogelijke idee voor de invulling van het nieuwe concept ga uitkiezen.
Daarom werd ik in juli weer even geconfronteerd met het verleden, om precies te zijn met het feit dat ik me in het verleden heb laten meeslepen in de verhalen van anderen. Ik maak zelf geen verhalen, maar ben wel meegegaan in de verhalen van anderen. Ik absorbeerde de verhalen en raakte zo mezelf kwijt. Ik herkende mezelf nu ook helemaal niet meer in de 'ik' uit die verhalen. Hoe heeft dat kunnen gebeuren?

Evaluatie van mijn aanpak in het verleden

Wat er onder andere was gebeurd is dat ik zag dat anderen niet wisten hoe ze hun best mogelijke werkelijkheid moesten realiseren en door me te laten absorberen in en me te identificeren met hun verhaal kon ik ze vanuit dat verhaal meenemen naar hun best mogelijke werkelijkheid.
En? (vraagt mijn Geest) Was dat een succesvolle aanpak?
Eh .....
.......ja? Ja, ik heb deze mensen op hun pad kunnen zetten en hun groei is op gang gebracht.
.....nee? Nee, deze mensen hielden vast aan hun verhaal, konden de werkelijkheid niet aan en veranderden mijn rol  of 'status' in het verhaal in die van 'slechterik' en deelden hun mening Over mij met anderen om hun verhaal kracht bij te zetten. Daarmee blokkeert de voortgang van mijn eigen pad. 
Oké, dus? Dus werkt deze aanpak niet, want die is schadelijk voor mijzelf, voor mijn eigen ontwikkeling en voor de ontwikkeling van anderen die aan mijn pad gerelateerd zijn.
Goed, deze aanpak, je laten meeslepen met een verhaal en de mensen vanuit dat verhaal meenemen naar de best mogelijke werkelijkheid werkt dus niet. Helder?
Ja, helder. Dank je wel.
Dus? Dus bij het realiseren van mijn best mogelijke werkelijkheid laat ik mijzelf niet meer opnemen in de verhalen van anderen om ze op die manier naar hun best mogelijke werkelijke leven te leiden.

De situatie

Eerlijk gezegd dacht ik dat iedereen probeerde zijn best mogelijke werkelijkheid te realiseren, maar dat sommige mensen gewoon niet wisten hoe ze dat moeten doen. Dat blijkt dus niet het geval. Nu weet ik dat deze mensen tegen de grenzen van hun ontwikkeling aanlopen. In plaats van zich vanaf dat punt verder te gaan ontwikkelen 'vluchten' deze personen uit de situatie. Of althans, dat proberen ze te doen en hun acties zijn daarop gericht. Als iemand echter eenmaal op zijn of haar pad zit kan die er niet meer vanaf en dan kan die persoon niet anders dan werken aan de eigen ontwikkeling.
Mijn toegevoegde waarde in deze situaties is dat ik die persoon op het punt kan brengen dat niet meer kan worden afgeweken van het eigen pad.
Meestal wordt deze blokkade in de ontwikkeling in de fysieke dimensie niet onderkend of het wordt ontkend terwijl de oorzaak van de blokkade wordt gezocht bij knelpunten die veroorzaakt worden door anderen of in de ondersteunende systemen (of beide). Daarom komt de directe vraag om een oplossing te vinden voor deze probleemsituatie meestal vanuit de dimensie van de Ziel, op onbewust niveau dus. Mijn Ziel maakt daarvoor afspraken met andere zielen en de nodige ervaringen worden opgenomen in de betrokken levensplannen.

In de ééndimensionale wereld leeft de mens een zelfbedacht verhaal. Dit verhaal heeft een aantal kenmerken. Zo is de 'hoofdpersoon' vaak perfect en stijgt daarmee ver boven anderen uit. Daaruit volgt dat het leven van die persoon perfect zou moeten zijn. Daaruit volgt ook dat die persoon zich niet hoeft te ontwikkelen. Keer op keer blijkt dat echter niet het geval. Omdat de hoofdpersoon perfect is kan het niet aan hem of haar liggen, dus ligt het aan anderen. Van die anderen zijn sommigen lastig of gewoon dom en als opzet 'bewezen' kan worden hebben we te maken met een 'slechterik'. Natuurlijk is het leven van de hoofdpersoon niet perfect, want daar zorgen die slechteriken wel voor, omdat die alleen zichzelf belangrijk vinden! 

We hebben hier te maken met een essentieel verschil tussen leven in een ééndimensionale werkelijkheid of een multidimensionale werkelijkheid.
De mens in de ééndimensionale wereld weet niet wat hij kan verwachten van het leven en bedenkt daarom een verhaal en laat dat verhaal door zijn acties en reacties werkelijkheid worden. Dit verhaal heeft echter geen enkele relatie met de werkelijke mogelijkheden om het leven te leven. Deze mogelijkheden zijn namelijk helemaal niet zichtbaar in de fysieke dimensie, maar wèl in de dimensie van de Geest. De Geest zorgt ervoor dat de beste mogelijkheid vorm krijgt waardoor een mens deze beste mogelijkheid kan beleven.
Als de mens vasthoudt aan zijn of haar zelfbedachte verhaal dan beperkt dat de ruimte van de Geest om met de beste mogelijkheid te komen. De mens beoordeelt die mogelijkheid dan op 'bruikbaarheid' binnen dat verhaal en verwijst daarmee het 'beste idee' naar de prullenbak, daarmee ook de kans om zijn beste leven te kunnen beleven weggooiend.

Ruimte maken voor nieuwe oplossingen

Nu begrijp ik waarom mijn Geest met dit idee begint. Het gaat weer uit van wensen die leven in de fysieke dimensie als gevolg van knelpunten die worden ervaren bij het vormgeven van het eigen pad.
Het was een idee dat voor mij het beste leek te werken. Dat was misschien zo vanuit het perspectief van de ééndimensionale werkelijkheid, maar het is zeker niet het beste idee vanuit het perspectief van een multidimensionale werkelijkheid.

De vraag die nu dus open staat is de vraag "Hoe kan ik anderen het beste ondersteunen op hun pad zonder dat dat ten koste gaat van mijn eigen pad en daarmee ten koste van het vormgeven van mijn best mogelijke leven?". Mijn Ziel heeft me een aantal ervaringen gegeven om dat te toetsen, maar het blijkt dat het moment waarop ik mij uit deze samenwerking kan terugtrekken altijd een moment is waarop de ander al schade aan mij en/of mijn pad heeft toegebracht. Hieraan is namelijk te zien dat ik alle veranderruimte heb opgebruikt en dat is voor mij een voorwaarde waaraan voldaan moet zijn voordat ik me uit de samenwerking terug kan trekken.

Tot nu toe ben ik dus uitgegaan van een probleem dat ervaren wordt in de fysieke werkelijkheid. Ik stelde de vraag "Hoe kan ik anderen het beste ondersteunen op hun pad zonder dat dat ten koste gaat van mijn eigen pad en daarmee ten koste van het vormgeven van mijn best mogelijke leven?".
Bij deze vraag ligt de focus op het oplossen van een knelpunt.
Ik kwam tot de conclusie dat ik geen toegevoegde waarde aan anderen kan leveren in deze situaties zonder dat ik schade oploop en dat ik daarom mensen niet op deze manier kan ondersteunen. Deze mensen kunnen geen onderdeel zijn van mijn pad.
Door deze conclusie ontstond echter een probleem, want er was wel vraag naar mijn expertise op dit gebied maar dat wist ik in dit stadium nog niet.

Ik stelde de vraag anders, nu met de focus op het ontwikkelen van mogelijkheden:
"Wat is voor mij de best mogelijke manier om mijn best mogelijke leven vorm te geven door anderen te ondersteunen bij het vormgeven van hun best mogelijke leven"

Ik onderzocht mijn mogelijkheden en kwam tot de volgende conclusie:
mijn mogelijkheden zijn geschikt voor het oplossen van vraagstukken waarbij de vraag is: wat is de best mogelijke manier om te komen op de best mogelijke plek waar we kunnen en willen zijn?
(Daar waar nog geen standaardoplossing beschikbaar is => pionier.)

Ik had 'probleemsituaties' omgezet in 'vraagstukken'. Hierdoor had ik ruimte gemaakt voor mijn Geest om te komen met nieuwe ideeën. Het voordeel van vraagstukken was ook dat ik dan een bewuste vraag zou kunnen krijgen vanuit de fysieke dimensie om een oplossing te vinden voor dat vraagstuk. Op een vraagstuk ligt namelijk geen emotionele lading zoals bij een probleemsituatie. Er hoeven geen 'schuldigen' aangewezen te worden. Er is gewoon een situatie waar nog een oplossing voor gevonden moet worden omdat die situatie zich nog niet eerder heeft voorgedaan en/of omdat er nog geen oplossing voor gevonden is.

Van ééndimensionale oplossing naar multidimensionale oplossing

Mijn Geest vroeg me om eens te kijken naar de technische kant van mijn aanpak. Hoe kwam het precies dat het anderen lukte om mij in een verkeerd daglicht te zetten en dat ze hun probleem konden blijven ontkennen?

Zoals wellicht bekend werk ik met resonantie. Ik herken zuivere trillingen (zuivere toon) en onzuivere trillingen (dissonanten). Maar wat zijn dat, zuivere of onzuivere trillingen/tonen?
De 7 chakra's van een mens trillen allemaal op een eigen frequentie. Iedere chakra bevindt zich in een aparte dimensie met een eigen frequentiegebied. Via de stem, de 5e chakra of 5e dimensie, wordt een boodschap naar buiten gebracht. Dit lijkt één boodschap, maar die boodschap is samengesteld uit de trillingen van alle dimensies. Eigenlijk geven alle 7 dimensies een eigen boodschap af. 1. Lichaamstaal (beweging), 2. Fysieke aantrekkingskracht, 3. Emoties, 4. Intenties, 5. Woorden, 6. Gedachten, 7. De zuiver ontvangen boodschap van de hogere dimensies.

Een boodschap klinkt zuiver als alle dimensies in lijn zijn met elkaar en daarmee dezelfde boodschap doorgeven (consistent zijn). Als één van de dimensies een andere boodschap doorgeeft (door laat klinken), dan klinkt er een dissonant en klinkt de hele toon niet meer zuiver. Door af te stemmen op de afzonderlijke dimensies wordt duidelijk waar de dissonant zich bevindt en waarom vanuit die dimensie een andere boodschap wordt afgegeven.

Tussen zender en ontvanger bevindt zich vaak een filter, het externe overtuigingen systeem. Dit filter veroorzaakt dat niet alle trillingen in alle dimensies zuiver ontvangen kunnen worden. Sommige trillingen worden verzwakt of zelfs helemaal weggefilterd, andere trillingen worden versterkt. Resultaat is dat een zuivere toon als dissonant kan worden ontvangen en een dissonant juist als zuivere toon.
Deze vervorming geldt zowel voor inkomende als uitgaande boodschappen.

In mijn oude aanpak nam ik de trillingen van de ander over door mee te resoneren, zowel de zuivere als de onzuivere trillingen, versterkte ze met woorden en bracht ze naar buiten. Dissonanten waren daardoor via mij te horen en te voelen. Ik werd daarmee iemand die een dissonant geluid liet horen! En de ander kon ontkennen dat de dissonant bij hem of haar vandaan kwam.
De zuivere toon pakte ik ook op en omdat ik dacht dat die niet gehoord werd door de ander bracht ik de zuivere toon naar buiten. En dit was mijn tweede 'fout', want nu gaf ik de ander de gelegenheid om de zuivere boodschap te vervormen en te ontkennen! En ik werd iemand die een vervormde waarheid naar buiten bracht!
Deze aanpak was voor mij in een ééndimensionale werkelijkheid de beste mogelijkheid, omdat ik vanuit deze werkelijkheid wèl de dissonanten kon waarnemen maar niet de afzonderlijke dimensies kon onderscheiden. Ik dus niet anders dan de boodschap als één geheel oppakken en veranderen.

Mijn Geest stelde nu een nieuwe aanpak voor die ik ook meteen kon uitproberen. Ik pak de tonen niet meer op om ze te versterken binnen mijn eigen systeem en ze dan naar buiten te brengen.
De zuivere tonen blijven daardoor zuiver en de dissonante tonen blijven bij de ander vandaan komen.
In de dimensie waar niet de zuivere toon maar de dissonant naar buiten wordt gebracht, breng ik de zuivere toon bij de ander in trilling via het naar buiten brengen van mijn eigen woorden, woorden die resoneren met die zuivere toon bij de ander. Doordat de trilling van deze zuivere toon door mijn woorden versterkt wordt kan hij niet meer genegeerd worden. Bovendien klinkt hij nu zowel binnen als buiten waardoor die ook niet meer ontkend kan worden.
Tegelijk wordt de zuivere toon van mijn woorden versterkt doordat dezelfde zuivere toon bij de ander in trilling wordt gebracht en gaat meeresoneren met mijn woorden. Bovendien brengt het dezelfde zuivere toon bij anderen in trilling die daardoor de behoefte hebben om deze zuivere toon naar buiten te brengen in hun eigen woorden. De zuivere toon wordt daardoor van buiten nog meer versterkt en kan niet meer genegeerd worden.
De dissonante toon die bedoeld was om de zuivere toon te maskeren wordt overstemd of valt 'uit de toon' en kan daardoor niet meer naar buiten gebracht worden (dat zou bijvoorbeeld tot gezichtsverlies kunnen leiden). In plaats daarvan kan deze persoon niets anders doen dan de zuivere toon naar buiten brengen.
De persoon met de dissonant resoneert nu in alle dimensies zuiver en resoneert daarmee in lijn met zijn of haar eigen pad. (En kan daar niet meer van afwijken.)

Wauw! Zo'n snel resultaat heb ik nog nooit gehad! En dat zonder dat iemand schade heeft opgelopen in het proces.
Als onderdeel van het oplossen van vraagstukken kan ik met deze nieuwe aanpak dus toch ook de mensen helpen die zijn vastgelopen in hun ontwikkeling omdat ze geen oplossing zien.

Nieuwe aanpak van bestaande knelpunten in de huidige samenleving

Op de hierboven beschreven manier kunnen alle knelpunten die worden ervaren in de fysieke werkelijkheid worden aangepakt.
Eerst onderzoeken of het gaat om een knelpunt in een systeem of om een persoonlijke blokkade in de ontwikkeling, dan het probleem op een hoger plan brengen door het om te vormen tot een vraagstuk zodat de focus komt te liggen op het ontwikkelen van mogelijkheden in plaats van het oplossen van knelpunten,
waardoor we betere oplossingen kunnen vinden voor het wegwerken van deze knelpunten.

Ik ben er klaar voor. Jij ook?

Vragen? Stuur een e-mail