Verantwoordelijkheid afschuiven in plaats van leren van je fouten

“Wat doet het met je als mens als later blijkt dat je aan de verkeerde kant van de geschiedenis hebt gestaan. Vanuit volle overtuiging?”
Deze zin kwam al eerder in me op. Daarom besloot ik het deze keer op te schrijven en uit te zoeken welke ‘wereld’ erachter schuil ging.

Verantwoordelijk zijn voor de gevolgen van je keuzes, gedrag en handelen

Ja, wat doet het met je als je bewust keuzes hebt gemaakt die de levens van heel veel mensen op een hele negatieve manier hebben beïnvloed. Als je heel bewust vele levens hebt verwoest. En hierdoor de loop van de geschiedenis van de mensheid hebt verandert. Misschien zelfs zo erg dat de mensheid met uitsterven bedreigd wordt.

Verantwoordelijkheid nemen voor je keuzes, je gedrag en je acties/handelen is een groot probleem op deze wereld. En de mogelijkheid om die verantwoordelijkheid te kunnen verleggen naar anderen biedt een vluchtroute zodat je verder kunt leven na de meest gruwelijke gevolgen van je keuzes. Anders zou je verteerd worden door wroeging.

Vooral op machtsposities is het gebruikelijk, en heb je de mogelijkheden, om de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van je keuzes, gedrag en handelen af te schuiven op anderen. Soms zelfs naar het slachtoffer! Of eigenlijk: het liefst naar het slachtoffer omdat dat degene is die je het bloed onder de nagels vandaan heeft gehaald en je tegen heeft gewerkt. Je moest wel maatregelen nemen om diegene te stoppen en van je pad te halen!

En wee diegenen die je op je verantwoordelijkheden wijzen en die zeggen dat je verkeerde keuzes maakt, verkeerd gedrag vertoont en verkeerd handelt, en die er maar op blijven hameren dat je het anders moet doen! Als luizen in je pels. Ook die zal je, goedschiks of kwaadschiks, van je pad verwijderen!

Is het dan vooral de combinatie macht (machtspositie) en geen verantwoordelijkheid willen nemen voor de ongewenste gevolgen voor anderen? Daar lijkt het wel op. Of zie ik iets over het hoofd?

Is de vraag die hier voor ligt dan niet:
Welke gebeurtenis / ervaring heeft ertoe geleid dat het nemen van verantwoordelijkheid iets is dat je koste wat kost moet vermijden?
Welke bewuste eerste ervaring in ons collectieve bewustzijn met de dood (als uiterste consequentie van je keuzes) van iemand anders was zo traumatisch dat je de verantwoordelijkheid voor wat er gebeurd was niet kon dragen?

Het gaat dus om bewust zijn, besef ik nu. Je ervan bewust zijn dat je keuzes, gedrag en handelen gevolgen hebben. Positieve of negatieve gevolgen.

Oké, maar als ik verantwoordelijk ben, dan zijn anderen dat ook voor hun keuzes, gedrag en handelen. Wie zegt er dus dat ik verantwoordelijk zou zijn voor de narigheid en de dood van de ander?

De ‘angel’ waar ik het in mijn vorige tekst over had is dus het je bewust zijn van de gevolgen van alles wat je doet op de kwaliteit van het leven van anderen!
Je bewust zijn werkt dan als je geweten. Je weet het, had het kunnen weten, en je had het kunnen voorkomen door het anders te doen.

Die eerste ervaring van een bewust mens met ongewenste / onbedoelde vernietiging door diens toedoen heeft er blijkbaar zo ingehakt dat die persoon er niet mee kon leven! Het verleden kan immers niet meer ongedaan gemaakt worden. En toen diegene zich hiervan bewust werd was het te laat om iets aan diens keuzes, gedrag of handelen te veranderen. Deze persoon werd verteerd door wroeging en zou er het eigen leven voor hebben willen geven als dat de situatie zou kunnen veranderen. Er is echter blijvende schade veroorzaakt aan het leven. Het kan niet meer worden teruggedraaid.
Vandaar dat er allemaal mechanismes zijn ontstaan, rookgordijnen, om je verantwoordelijkheid niet onder ogen hoeven te zien en weer verder te kunnen met je leven zonder schuldgevoel.

De eerste (zelf)bewuste mens

Adam was niet de eerste mens op Aarde, maar was wel de eerste (zelf)bewuste mens. De eerste mens die zich bewust was van de gevolgen van zijn keuzes, gedrag en handelen op de kwaliteit van het leven van anderen en op zijn leefomgeving.
En hij was zich ervan bewust dat hij niet perfect was. Hij was niet feilloos. Hij maakte fouten en die fouten hadden gevolgen.
Tegelijk was hij zich ervan bewust dat hij verantwoordelijk was voor het onderhouden van een perfecte leefomgeving. En van het feit dat iedere fout ongewenste gevolgen had voor die leefomgeving die niet teruggedraaid konden worden.

De Mens straft zichzelf!
Waarom gaat dit ‘verhaal’ van de eerste mens en de eerste bewuste ervaring met de ongewenste gevolgen van wat je denkt en doet, over een ‘God’ die Adam straft door hem uit het Paradijs te zetten?
Terwijl het duidelijk is dat het de Mens zelf was die het Paradijs heeft vernietigd waardoor hij niet meer in een paradijselijke omgeving leefde?
In tegenstelling tot Adam lijkt deze God wèl perfect, want hij heeft, naar eigen zeggen, een perfecte wereld geschapen. Dus ook een perfecte Adam, toch? Of was dat een foutje?
Schoof ‘God’ hier de schuld al af op Adam?

Afschuiven van verantwoordelijkheid naar boven: ‘Ik kan er niets aan doen, zo ben ik geboren.’
Afschuiven van verantwoordelijkheid naar beneden: ‘Ik kan er niets aan doen, hij/zij heeft het zelf veroorzaakt / heeft erom gevraagd.’

Verantwoordelijkheid afschuiven veroorzaakt stagnatie in de evolutie

(Zelf)bewust zijn en je geweten zijn echter tools die bedoeld zijn om het effect van jouw keuzes, gedrag en handelen op de wereld om je heen te leren kennen. Om je in staat te stellen om te ontdekken wat werkt in het leven en wat niet. Als iets niet blijkt te werken, omdat het ongewenste gevolgen voor het leven blijkt te hebben, dan kan je het in volgende vergelijkbare situaties anders doen. Om zo tot steeds betere keuzes, gedrag en handelen te komen om daarmee een betere toekomst te creëren voor iedereen.
Het verleden is een leermoment.

In plaats daarvan voelt de mens zich schuldig en heeft hij wroeging om wat hij kapot gemaakt heeft. Het verleden wordt dan het bewijs van je onvolmaaktheid en ongeschiktheid voor het leven. Er is geen verbetering en groei meer mogelijk.

Vragen? Stuur een e-mail