Levensplan - beter gebruik maken van de informatie in je levensplan

Toen ik nog een betaalde baan had zei een collega tegen mij toen ik weerstand ontmoette in mijn werk: “Jij hebt last van de wet van de remmende voorsprong.”
Ik zette dingen in gang waar anderen nog helemaal niet mee bezig waren. En op het moment dat het bij hen in beeld kwam, wilden ze niet bij mijn werk aanhaken maar het naar hun eigen ideeën op hun eigen manier vormgeven.

Ik wist toen nog helemaal niet van het bestaan van levensplannen af, maar blijkbaar ‘keek’ ik veel te ver in de toekomst naar welke potentiële mogelijkheid ik het beste kon gaan vormgeven.

Daarnaast hield ik rekening met de eenheid en samenhang van het leven, waardoor ik de beste mogelijkheden voor iedereen vorm gaf. Dat botste met hoe mijn collega’s werkten. Zij pasten de 80/20-regel toe. Richt al je aandacht op de klanten waarmee je 80% van je inkomsten verdient en standaardiseer de dienstverlening aan die klanten.
En omdat ik uit ging van de 100/100-regel ging ik me inzetten voor de klanten die ‘buiten de boot’ vielen. In het begin ging dat nog wel. Het kostte alleen moeite om de juiste aandacht voor deze klanten te krijgen. Naarmate de standaardisering toenam werd het steeds moeilijker om de juiste mogelijkheden voor deze klanten vorm te geven. En het werd helemaal onmogelijk toen het werk zo was georganiseerd dat er geen maatwerk meer geleverd kon worden.

Toen werken mij totaal onmogelijk werd gemaakt, verliet ik het bedrijf. Ik ging onderzoeken volgens welke principes ik precies functioneer en begon dit te beschrijven, zodat ook anderen inzicht zouden krijgen in deze manier van door het leven gaan. Langzamerhand zouden we dan naar een wereld toegroeien waarin iedereen zijn of haar best mogelijke leven zou kunnen vormgeven, afgestemd op anderen en het leven als geheel.
Ik ging bewust werken met de levensplannen.

Lange tijd keek ik nog steeds te ver de toekomst in. Ik begon voorbereidingen te treffen zodat ik klaar was op het moment dat de mogelijkheid zich voor deed en ik anderen zou kunnen helpen met het vormgeven van hun best mogelijke leven op de best mogelijke manier. Vanwege de dynamiek in de levensplannen verdwenen die mogelijkheden bij het verstrijken van de tijd als de mensen die samen met mij die mogelijkheden zouden kunnen vormgeven, onderweg een andere keuze hadden gemaakt. Dat was niet erg. Ik ben nu op iedere mogelijkheid voorbereid.

Op een gegeven moment nam ik de zorg voor mijn schoonmoeder op me en later ook die voor mijn eigen moeder. Ik ging de ‘passende zorg die mogelijk was’ voor hen regelen (afgestemd op degenen die die zorg konden leveren).
Hier botste mijn idee dat het ook aan het einde van het leven mogelijk is om het best mogelijke leven voor iedereen vorm te geven, met het algemeen gangbare idee dat het leven na een bepaalde leeftijd alleen maar aftakelt en je dus alleen maar hoeft te ‘pappen en nathouden’. Bij de zorg voor mijn schoonmoeder kostte het heel wat overtuigingskracht om de juiste mensen zover te krijgen de juiste keuzes voor het geven van de juiste zorg te laten maken.
Bij de zorg voor mijn moeder zette ik wat dingen in gang door ze eerst zelf te doen, met het idee dat zorgmedewerkers het konden overnemen. Dit kostte echter ook heel veel moeite, waardoor ik mij veel langer intensief moest bezig houden met het leveren van de juiste zorg aan mijn moeder dan ik van tevoren had voorzien. Mijn werk wierp gelukkig wel zijn vruchten af, waardoor mijn moeder haar laatste jaren in redelijke gezondheid, zonder onnodige medicijnen, redelijk tevreden in haar eigen huis kon doorbrengen.

Dat heeft mij wel heel wat gekost. Blijkbaar ben ik behoorlijk over mijn eigen grenzen heen gegaan en dat liet mijn lichaam me weten. Jaren had ik nodig om te herstellen, waarbij de lichamelijke problemen in het begin alleen maar groter werden.

In die tijd is chaos ontstaan in mijn eigen leefomgeving, zoals de tuin. Chaos waar ik geen orde in kon scheppen omdat mijn lichaam niet meewerkte. Inmiddels gaat het al een heel stuk beter en kan ik af en toe wat aanpakken.

Mijn lichaam heeft me geleerd om stapje voor stapje door het leven te gaan. Om te werken met wat er nu is, zichtbaar voor iedereen. Niet meer zo ver in de toekomst kijken. Hierdoor kom ik ook niet meer in conflict met mensen die anders naar het leven kijken en raakt mijn lichaam niet meer in de stress.

Ik ben op een andere manier de mogelijkheden in mijn levensplan gaan raadplegen. Ik kijk nu (vooral) naar de mogelijkheden in het plan die nu al zichtbaar zijn, zet deze op een rijtje en neem daar actie op. Voor mij voelt dat als het oogsten van ‘laag hangend fruit’.
En dat werkt prima!